Vandaag is het precies twintig jaar geleden dat ik daar, in het ziekenhuis in Den Haag, tussen mijn ouders zat en dat dr. van Woerkom vertelde dat ik Tourette had. Ik weet nog dat ik me heel klein voelde toen hij al die vragen stelde. Dat hij mijn ouders dingen vroeg waar zij nog nooit bij stil hadden gestaan. En dat ik héél graag de binnenkant van de ‘o’ op zijn naambordje wilde aanraken. Toen ik dit zei legde hij het bordje weg, zodat ik er geen last meer van had. Wat een openbaring! Deze man snapte mij. Ik was opgelucht toen hij zei dat ik Tourette had, en dat hij daar medicatie voor had. Ik had geen idee wat me te wachten stond, en dat is misschien maar goed ook.
Van ver gekomen
Mensen die mij alleen als volwassene kennen, hebben vaak het idee dat ik het nooit zo moeilijk gehad heb. Want het gaat nu over het algemeen gewoon goed. Ik doe leuke dingen, heb leuk werk, zet me in voor anderen en ga zo maar door. Dan zal het vast wel mee hebben gevallen en no way dat jouw kind ooit zo ver kan komen. Toch? Fout! Ik ben van heel ver gekomen. En natuurlijk heb ik er als persoon (inclusief mijn Tourette) voor gezorgd dat ik nu ben waar ik ben. Met de hulp van anderen. Maar als het nu even (of al langer) slecht gaat met jouw kind, betekent dat zeker niet dat hij of zij niet óók zo ver kan komen! Niets staat nog vast. Om dat te bewijzen, en hopelijk een beetje hoop te geven, hierbij mijn tijdlijn van twintig jaar Tourette!
Klik op de afbeelding om haar te vergroten, of toets ctrl+ om de pagina te vergroten waardoor de tekst groter wordt.
Heel bijzonder, om zo terug te kijken! Ik ben er erg trots op, moet ik zeggen 😊 Hopelijk geeft jou dit een beetje hoop en inspiratie. Op naar nog vele mooie jaren voor ons allemaal! En dan nu: taart!
P.s. Mijn Tourette-hart is er erg blij mee dat de jaartallen gelijklopen met het aantal jaren dat ik de diagnose heb 😉