Eens in de zoveel tijd is het weer zover: ik lees iets niet goed waardoor ik belangrijke instructies mis. Of ik ben zó geobsedeerd bezig met dat alles goed moet gaan, dat ik prompt het belangrijkste vergeet. Ik zal eerlijk zijn: ik háát dat soort momenten! Ik word dan zó met mijn neus op de feiten gedrukt. De wereld is niet aangepast aan mij en mijn aandoening. En ik kan wel doen alsof ik alles gewoon kan, maar ik ben geen superwoman.
Anders
Je vraagt je nu misschien af waarom dit anders is voor iets wat je door je aandoening verkeerd doet, dan iets wat ‘gewoon’ misgaat. Maar geloof me, dat gevoel is echt heel anders. Het is het verschil zit hem in ‘oeps, ik heb iets verkeerd gedaan’, versus ‘omdat jij deze aandoening hebt, en de wereld niet op jouw aandoening gemaakt is, kon jij dit alleen maar fout doen!’. Dat is toch anders.
Je wordt als het ware met je neus op de feiten gedrukt. Op je beperkingen gewezen. En in tegenstelling tot ‘gewoon’ iets verkeerd doen, kun je nu de reden aanwijzen waarom het verkeerd ging; je aandoening. En dat is best confronterend want die aandoening zit in jou, in jouw hersenen. Je wéét dat als je de aandoening niet had gehad, je het niet fout had gedaan. Of dat nou een realistische gedachte is of niet.
Versterkte gevoelens
Daar komt nog eens bij dat veel mensen met Tourette of AD(H)D versterkte gevoelens hebben. En ook dit gevoel van ‘oh wat dom!’ is dus versterkt. Ik weet nooit hoe ik daarmee om kan gaan. Het is alsof ik in een negatieve spiraal verdwijn, ik kom er niet uit.
Wat ik dan wel altijd meteen denk, is dat deze fout me nóg eens extra veel tijd en energie gaat kosten. En dat heb ik al niet in overvloed. Dat voelt alsof ik dubbel gestraft word.
Zo snel mogelijk vergeten
Hoe ga je hier nou mee om? Euh, ja… goede vraag. Ik klap altijd dicht. Kan niet omgaan met die heftige gevoelens en de gevolgen die vast zitten aan iets verkeerd doen. Zo kwam ik er afgelopen maandag achter dat ik vier uur had besteed aan iets wat ik niet had hoeven maken. Omdat ik een (lange) mail niet goed genoeg had kunnen lezen. En ik had het al zo druk.
De enige manier hoe ik hiermee om kan gaan, is door het zo snel mogelijk te vergeten. Uit mijn hoofd duwen, niet meer aan denken. Doorgaan met de orde van de dag. Wel even goed checken of je het dan nu wel begrijpt, maar verder net doen alsof het niet gebeurd is. Maar daarna zo snel mogelijk weg. Al die verschillende zinnen gaan dan ook door mijn hoofd: ‘nee, weg!’, ‘door met de orde van de dag!’ etc.
Als het vaker gebeurt, dan verzin ik van te voren alvast ‘oplossingen’ voor wanneer er problemen zouden komen. Maar verder duw ik het gewoon uit mijn hoofd weg. En ik herinner mezelf weer even aan de dingen die ik wél goed kan door mijn aandoeningen. Want hoe je het ook wendt of keert: onze aandoeningen hebben ook positieve kanten. En dan moeten we de negatieve maar gewoon voor lief nemen. Na even gebaald te hebben, dat wel.