Je kunt je waarschijnlijk goed voorstellen dat ik best wel moe ben geweest de afgelopen weken. Maar, ik ben niet moe op de manier van ik kan alleen maar op bed liggen en verder niks. Ik heb behoefte aan structuur, ben absoluut niet flexibel en alles gaat wat trager dan normaal. Mijn lichaam is moe, mijn hoofd is moe, maar alleen rusten werkt daar niet genoeg bij. Daar ben ik wel mee begonnen, maar ik heb meer nodig dan dat.
Structuur
De afgelopen weken zijn niet alleen heel druk geweest, maar vooral het gebrek aan structuur heeft me opgebroken. Woensdagen werken, dagen die van tevoren niet te plannen waren, ga zo maar door. Elke dag was anders dan ‘normaal’. Ik kon ook niet voorspellen hoe bepaalde dagen gingen lopen. Dat is logisch wanneer het om pers en media gaat, maar toch.
Dat gebrek aan structuur vind ik nog het meest vermoeiend. Mijn hoofd ziet er dan weer uit zoals in mijn video over de kledingkast: één grote chaos, en ik weet niet hoe ik het op moet ruimen. Stap 1 om uit te rusten is dan ook om die structuur weer aan te brengen. Daarom ben ik (na twee dagen op bed in het weekend van 7 & 8 juni) toch gewoon weer begonnen met werken. Op een lager tempo en simpele taken, dat wel, maar even terug naar de basis, terug naar mijn structuur. Ik vind dat heel fijn en rustgevend, ook omdat ik toch productief ben.
Flexibiliteit
Op dit soort dagen merk ik ook dat mijn flexibiliteit helemaal weg is. Maar dan ook echt, helemaal. Zo had ik op zaterdag 8 juni één ingrediënt van mijn normale ontbijt niet. Ik kon nog steeds ontbijten, had genoeg andere dingen, maar dat was niet mijn normale ontbijt. Dat zorgde ervoor dat ik van 8.30u (toen ik wakker werd) tot 14.30u alleen maar in mijn bed naar mijn mobiel heb liggen staren. Zonder iets te eten. Ik had geen energie om naar de supermarkt te gaan, maar ik had ook geen normaal ontbijt. En zelfs mijn ‘back-up ontbijt’ had ik niet.
Wanneer ik op deze manier moe ben, dan accepteer ik dat altijd maar gewoon. Alles moet even op de ‘normale’ manier. Niet luisteren naar creatieve flarden in mijn hoofd. Dat lukt gewoon even niet. Ik woon alleen, dus heb op dit soort momenten geen last van anderen die toch dingen van me verwachten. Maar ik kan me voorstellen dat dit er in andere huishoudens wat anders aan toe gaat! Dat is één van mijn belangrijkste punten in deze blog: bij vermoeidheid of stress, verwacht even geen flexibiliteit. Dat gaat dan gewoon niet.
Maar, Laura…?
Nou zal je waarschijnlijk denken ‘maar, Laura, dit geldt toch voor iedereen? Niet alleen voor mensen met een aandoening?’ en dan heb je gelijk. Wat is het verschil? Dat het bij ons extremer is. En dat onze aandoening(en) ons veel, veel vaker moe maken. Waarom kan je kind, partner, vader, moeder etc. niet tegen veranderingen? Waarom is hij of zij niet flexibel? Misschien wel omdat hij of zij gewoon heel moe is. Dat is ook wel onze standaard manier van zijn: altijd moe. En dus nooit echt flexibel. Op zich heel logisch dus!
Hoe ga je daar dan mee om? Structuur, plannen, geen verrassingen of onuitgesproken verwachtingen. Op momenten dat iemand minder moe is, dan kan je best werken aan meer flexibel worden (ik heb dat in Oeganda ook geleerd, dus het kan zeker!). Maar op extreme momenten gewoon echt even niet. Even houden aan de structuur, de planning. En hoe je dat dan weer kan doen, dat zie je hier (ouders), hier (volwassenen) en hier (leerkrachten).