Waar iemand anders traptreden voor zich ziet, ziet iemand met ADHD of Tourette vaak een hele grote muur. De tekening van Dani Donovan legt het echt perfect uit. Ergens niet aan kunnen beginnen ligt namelijk niet aan luiheid, geen zin of tegendraads zijn. Het ligt eraan dat sommige taken bij ons anders geregistreerd worden, waardoor beginnen gewoon geen optie is. En dat mensen dan zeggen dat je iets “gewoon even moet doen” maakt het niet echt gemakkelijk!
Alle nadelen in één keer zien
Soms kunnen dingen die voor anderen gemakkelijk zijn echt ontzettend ingewikkeld lijken. In plaats van alles stapje voor stapje te zien, zie je alles, incl. alle problemen, in één keer. Het beste voorbeeld hiervan is iets waar ik de laatste paar weken iedere avond tegen aanloop: avondeten. Door de Coronacrisis, de herfst en de verkeerde afstelling van mijn antidepressiva ging het gewoon echt niet goed met mij. Ik ben ontzettend moe, heb afleiding nodig, kon me moeilijk concentreren. Al een tijdje gebruik ik maaltijdboxen omdat ze gezond, lekker en afwisselend zijn. Maar, je moet dan wel koken. Dat vind ik leuk, maar mijn hoofd heeft daar even geen ruimte voor.
Ik zit iedere avond naar mijn keuken te staren. Dan zeg ik tegen mezelf dat ik echt moet eten, want niet eten is ongezond. En soms heb ik ook best wel trek. Maar wat dan? Waar heb ik zin in? Ik heb nergens zin in. Wat heb ik liggen? Een vegetarische stamppot met een twist. Lekker! Heb ik er zin in? Weet ik niet. Koken duurt 30min en vereist energie en concentratie. Misschien toch maar niet. Maar dan moet ik dat eten straks weggooien. Dat kan echt niet. Zonde van het eten en van het geld. Dat kan ik niet maken. En zo gaat het maar door en door en door. Ik zie overal de nadelen van. Ik voel me schuldig dat ik niet eet wat ik in huis heb en misschien niet gezond genoeg eet.
Niet fight of flight maar freeze
Wat er dan gebeurt is dat ik bevries. Je kent het wel: fight, flight of freeze. Dat zijn de drie reacties op angst. En hoe groter de muur waar ik tegenaan kijk, hoe groter de angst en hoe meer ik bevries. In mijn hoofd gaat het continu door: het schuldgevoel, geen zin, geen energie. Zelfs als ik me dan bedenk om iets te bestellen voel ik me schuldig. Want dat is vaak niet gezond en wel duur. Zo kan ik echt uren voor me uit staren. Vaak zet ik dan wel iets van Netflix op, maar daar voel ik me dan óók weer schuldig over. Het is een vicieuze cirkel waar ik niet of nauwelijks uit kom. en dan eet ik maar gewoon niet. Of een reep chocola.
Ongezond is beter dan niet
Voor nu heb ik mijn maaltijdboxen maar even afgezegd. Die maaltijden zijn voor nu even te hoog gegrepen. Ik heb van alles in huis gehaald wat gemakkelijk is en wat ik lekker vind. En wat ik op een niet al te moeilijke manier toch een beetje gezond kan maken. Zo bestaan er zakjes met penne en poeder, wat in de magnetron een lekkere pasta pesto wordt. Daar doe ik dan chilibonen doorheen, want dat is groente. Niet echt het toppunt van een goede maaltijd, maar het is gemakkelijk, lekker en snel. En dan eet ik tenminste iets. Andere opties die ik heb zijn afbakbroodjes met gebakken ei, pannenkoeken met ragout (trust me!) en natuurlijk diepvriespizza.
Eigenlijk zou ik gewoon een grotere diepvries moeten hebben, dan kan ik in goede tijden vooruit koken! Eens iets om op mijn lijstje te zetten. Of nou ja, het staat er al een paar weken op. Maar ook daar zie ik alleen die muur! Ik weet zelfs al welke ik wil hebben, maar voel me schuldig over de prijs. En eigenlijk moet ik ook een nieuwe koelkast. Denk ik. En zo gaat het dan weer door en door en door..!