Sinds ik me kan herinneren wil ik al in Afrika lesgeven. Geen idee waar het vandaan komt, maar mijn moeder heeft haar hele leven al dezelfde droom. Toen ik op de middelbare school zat, hoorde ik met enige regelmaat van mensen die voor drie maanden naar Afrika gingen, om wat dan ook te doen. Ik heb mezelf altijd verteld dat ik dit nooit zou kunnen. Want: Tourette en ADD. Ik zou dat nooit volhouden; een andere cultuur, geen ‘vaste basis’ zoals ik die thuis had enz. Ik had me hierbij neergelegd, vond het prima.
Tijdens mijn jaren op de pabo kreeg ik een uitnodiging van Edukans: ze gingen met pabostudenten voor twee weken naar Oeganda. Om les te geven en samen te werken met lokale pabo-studenten. Dat kon ik wel! Ik gaf me op en in de zomer van 2013 ging ik met een groep pabo-studenten in Lira, Noord-Oeganda. En toen kwam de vraag: waarom heb ik ooit gedacht dat ik dit niet kon? Alle argumenten die ik altijd al had, waren ineens niks meer waard. In Oeganda gaat alles rustiger, zijn er minder prikkels en ook een hotel, of een dorp als Lira kan gaan voelen als vaste basis.
Na het afmaken van mijn pabo ging ik daarom voor drie maanden terug. Naar Oeganda, naar Lira, naar Child Restoration Outreach, de organisatie waarop ik verliefd was geworden. Ik zou hier de leerkracht gaan coachen op actieve werkvormen en verschillende niveaus in één klaslokaal. Omdat we hier werken met straatkinderen van vier tot achttien jaar, is dat een flinke uitdaging.
Al snel bleken er grote problemen te zijn binnen de organisatie: de sponsor betaalde niet altijd en er waren bijna geen lokale inkomsten. Wel was er een idee: we konden een bakkerij openen en zo geld inzamelen. Er was marktonderzoek gedaan en dit kon echt een succes worden. Maar, er was niemand die de stap durfde te zetten. Niemand die het geld om te starten bij elkaar kon krijgen. Niemand die alle problemen zou kunnen oplossen, tijdens het opzetten van de bakkerij. Maar ik was er wel. En als ik eenmaal iets in mijn hoofd haal….
Mijn Tourette brengt de nodige eigenwijsheid met zich mee, iedere Touretter en ouder van een Touretter zal dat herkennen. Maar eigenwijsheid is ook vasthoudendheid, is ook doorzettingsvermogen. Het is ook gaan voor iets en niet loslaten totdat je het bereikt hebt. Daarnaast zorgde mijn dromerige ADD-hoofd ervoor dat ik alles voor me kon zien: precies hoe we alles gingen doen, hoe het zou worden. Dit gepaard met mijn creatieve denkvermogen dat mijn Tourette chaos-hoofd met zich meebrengt, was dit het prefecte recept voor wat we nodig hadden.
Op 21 maart 2015 – zes maanden nadat ik naar Oeganda was vertrokken – opende CRO Bakery. 
Inmiddels gaan er vijftien kinderen naar school op kosten van de bakkerij. Ook kunnen we workshops betalen en andere kostenposten opvangen. De bakkerij zorgt voor onafhankelijkheid, de mogelijkheid om naar school te gaan, én natuurlijk de beste cake van Oeganda!
Je zal misschien denken dat dit alles niks met mijn Tourette of ADD te maken heeft, maar ik ben er rotsvast van overtuigd dat CRO Bakery zonder deze aandoeningen niet zou hebben bestaan. Mijn doorzettingsvermogen, mijn fantasie en mijn creatieve denkvermogen; het was allemaal nodig om dit voor elkaar te krijgen.
Hier (ouders en leerkrachten) en hier (volwassenen) leg ik je precies uit hoe het nou zit met die positieve eigenschappen van aandoeningen. En hoe je ze in kan zetten. Mijn Tourette en ADD leidden tot een bakkerij in Oeganda, ik ben erg benieuwd waar jouw aandoeningen tot leiden!