Verhuizen. Het is typisch iets waar je veel lichamelijk uithoudingsvermogen en kracht voor nodig hebt. Helaas heb ik dat over het algemeen niet zoveel, wat ertoe leidt dat ik toe moet kijken hoe anderen hard werken. En daar voel ik me ontzettend schuldig over. De vragen in mijn hoofd formuleren zichzelf: ben ik lui? Of kan mijn lichaam gewoon minder aan door de dagelijkse topsport die ik bedrijf? Mijn hoofd zegt dat laatste, maar mijn gevoel blijft altijd hetzelfde zeggen: lui, lui, lui!
Lichamelijke perikelen
Een paar jaar geleden hebben we het voor Stichting Gilles de la Tourette eens uitgezocht: met tics verbrand je per dag tussen de 100 en 800 kcal extra. Dat is best veel: tussen de 5 en wel 40% van je dagelijkse voedselinname! Niet gek dus dat ik vaak moe ben. Daarbij komt nog eens dat de tics altijd op dezelfde plekken zijn. Dit zorgt voor spierpijn en overbelasting, zonder dat je tijd hebt om te herstellen.
Sporten kan hiertegen helpen, omdat tics minder worden van sporten, maar vooral ook omdat je spieren hierdoor iets beter je tics op kunnen vangen. Je spieren worden sterker en kunnen dus meer aan. Helaas is Tourette vaak heel wisselend aanwezig, waardoor ik nogal vaak terugslagen zie en het idee heb dat ik opnieuw moet beginnen. Nu ik alweer een klein jaar medische fitness doe gaat dat wel wat beter, maar op het niveau van anderen van mijn leeftijd zal ik waarschijnlijk nooit komen.
Lui en schuldig
Terug naar die verhuizing. We zijn hier in Oeganda gisteren verhuisd wat hier inhoudt dat je in 1 dag het hele (vieze) huis van onder naar boven poetst, alle meubels uit elkaar haalt en overhuist en alle kleine dingen van het oude naar het nieuwe huis rijdt. In de hitte. Ik woon hier bij een Oegandees gezin en dat is over het algemeen heel leuk en gezellig. Maar in deze situaties kan het ook wat ongemakkelijk aanvoelen. Zeker omdat ze me als gast behandelen (snap ik) en ik ook nog wit ben, wat ervoor zorgt dat ik me hier erg bewust ben van mijn privileges. Nu voel ik me dus extra lui. Ik heb gisteren geholpen met schoonmaken want ramen lappen heb ik altijd leuk gevonden (echt!). Maar nu ben ik zo ontzettend moe dat ik al de hele dag op bed lig.
Mijn hoofd vertelt een heel ander verhaal: er wonen in dit huis vijf jongens van rond de 18 jaar, zij kunnen dit zware werk veel beter doen! Als ik zeg dat ik me schuldig voel geven ze dit ook continu aan. Ze doen er dan ook alles aan om me te verzekeren dat ik me niet schuldig hoef te voelen. Maar toch… Dat schuldgevoel is er helaas al van jongs af aan door de maatschappij ‘ingebrand’… Niet helpen staat altijd gelijk aan lui zijn, terwijl er veel meer verklaringen kunnen zijn!
Iedereen haar eigen kracht
Mijn psycholoog vertelde mij ooit dat ik anders naar dit soort dingen zou kunnen kijken. Er is in een verhuizing namelijk zoveel nodig dat er altijd wel iets is wat je kan doen. Ramen lappen: dat kan ik prima. Zorgen dat iedereen eten en drinken heeft gaat vaak ook goed. En keukenkastjes effectief indelen is ook iets wat geen probleem is.
Zware dingen vind ik moeilijk en kan ik vaak niet. Maar die andere dingen, die doen anderen misschien wel veel minder graag! Zo kan ik toch wat nuttigs doen, zonder over mijn eigen grenzen te gaan. Nu nog even oefenen met me minder schuldig te voelen….
Hoe je je beperkingen kunt omdenken: klik hier voor volwassenen met een aandoening en hier voor ouders van een kind met een aandoening.