Wanneer het gaat over je beter voelen, herstel of behandeling, dan gaat het heel vaak alleen over medicatie en therapie. Maar andere dingen in het leven hebben net zoveel invloed op hoe je je voelt! Mandy Verleijsdonk weet dat heel goed. Haar hondje Josje helpt haar alles op een rijtje te krijgen in haar leven met autisme. Ze blogt hierover op haar site. Ik heb haar gevraagd deze gastblog te schrijven, omdat ik het belangrijk vind dat ook jullie weten over hoe huisdieren bij kunnen dragen aan een fijn leven. Veel leesplezier! – Laura
Over een kleine maand wordt mijn langharige chihuahua Josje twee. Toen ik haar als pup had, vond ik het wel lastig allemaal, pff. Ik schreef eerder een blog over de angst die toen overheerste, waar ik uitgeput van raakte en uiteindelijk depressief. Veranderingen zijn lastig voor me, vanwege autisme. Gelukkig ben ik mede dankzij begeleiding, mijn sociaal netwerk en medicatie door die periode heen gekomen, want Josje heeft mijn leven inmiddels zo verrijkt.
De omslag kwam toen ik met Josje bij familie ging logeren. Ik kon daar op adem komen. Toen ik daarna weer naar huis ging, begon ik langzaam weer te ‘leven’ en was er weer ruimte voor mijn herstelproces, waarbij je kijkt naar mogelijkheden voor een fijn en zinvol leven ondanks je kwetsbaarheid. Mijn dagelijks leven stond niet meer alleen in het teken van Josje (hyperfocus). Toen ze zindelijk was, kreeg ik ruimte om mijn eigen structuur aan te houden.
Veel geleerd
Hoewel Josje me daarbij nog wel een spiegel voorhoudt, want zij kijkt niet op de klok. Als ik vind dat het uitlaattijd is, dan kan het zijn dat Josje niet hoeft te plassen. Dat is stressvol voor mij, maar ik leer steeds beter om het los te laten als dingen anders lopen met haar. Ze kan bijvoorbeeld echt wel een keertje wat later uitgelaten worden. Hetzelfde geldt voor eten. Ze bepaalt zelf hoeveel ze eet en wanneer. Ik vul haar bakje wanneer het leeg is. De ene dag eet ze meer dan de andere. Zolang ze een gezond gewicht heeft, is dat prima. Zelf heb ik vaste eettijden en weeg ik alles af, met de hoop dat ik ooit wel durf te eten met mijn lijf en niet met al die regels in mijn hoofd.
Het is al wel zo dat ik meer aandacht heb voor mijn lichaam. Bijvoorbeeld tijdens het uitlaten van Josje. Ik wil Josje de ruimte geven om te snuffelen en maak ondertussen contact met mijn voeten en mijn ademhaling. Het is ook een checkmomentje over hoe ik me voel (overprikkeld, moe, blij, gestrest, ..?).
Tijdens het uitlaten is het verder zo dat ik zichtbaar ben, omdat ik vaak stil sta. Soms zelfs voor iemands raam als Josje daar bij een boom staat te snuffelen. Dan spreek ik mezelf toe dat ik er mag zijn, ook al ben ik bang dat anderen mensen me raar vinden (wat als ze Josje niet zien, maar alleen mij?). Sowieso loop ik met meer zelfvertrouwen op straat dan voorheen. Ik ben trots op Josje en ben vrolijker, waardoor ik niet meer de neiging heb om me onzichtbaar te maken. Ik hoef ook niet zo nodig meer sociaal contact te vermijden, omdat Josje een gemakkelijk gespreksonderwerp is.
Ik volg letterlijk en figuurlijk mijn eigen pad met Josje. Alle boeken die ik over honden las brachten me alleen maar in verwarring. Ik heb mijn aanpak gebaseerd op zoöantropologie. Dat is niet de gangbare aanpak en het is voor mij heel eng om iets anders dan anderen te doen, uit angst voor commentaar. Maar ik wil doen waar ik achter sta.
Het belangrijkste wat ik geleerd heb van Josje is dat het leven niet draait om nuttig zijn. Het gaat in eerste instantie om liefde en verbondenheid. Die gevoelens ervaar ik nu ik Josje heb waardoor ik gemotiveerd ben om dingen te doen voor mezelf of anderen. Lange tijd overheerste eenzaamheid, Nu voel ik me verbonden, ook als ik niet tussen de mensen ben.
Voor- en nadelen van een hondje
Jarenlang leefde ik omdat het moest, omdat ik nu eenmaal geboren was. Nu ervaar ik positieve emoties, mede dankzij Josje. Het is zo fijn om niet de hele dag alleen maar bang, moe en somber te zijn. Ik lach iedere dag en dat geeft energie. Energie die ik steek in vrijwilligerswerk bijvoorbeeld of in sociaal contact. Ik spreek makkelijker met mensen af tegenwoordig. Het zorgt nog steeds vaak voor overprikkeling, maar de sociale angst is naar de achtergrond verdwenen. Ik heb Josje als focuspunt als ik haar bij heb en voel me rustiger en zelfverzekerder.
Ik ervaar meer voordelen van Josje in mijn dagelijks leven. Zo is het knuffelen fijn, door het wandelen kom ik meer buiten en wandelen zelf is gezond voor lichaam en geest. Het ‘zorgen voor’ geeft verder een doel en voldoening en Josje houdt me soms een spiegel voor. Als ze bijvoorbeeld bang is, check ik bij mezelf of ik gestrest of bang ben. Als er geen reden is om bang te zijn, wil ik dat uitstralen naar Josje. Bijvoorbeeld door letterlijk stevig in mijn schoenen te staan op het moment dat Josje bang is voor een wapperende krant of enge voetbal. Andersom is zij thuis vaak zen en ga ik even bij haar liggen om een rustmomentje te pakken. We vullen elkaar zo aan.
Er zijn ook lastige aspecten:
- Als Josje blaft, is dat voor mij een vervelende prikkel. Gelukkig is ze geen keffertje.
- Soms vind ik het lastig dat Josje me likt, omdat er bacteriën op haar tong zitten. Ook vind ik het lastig dat ze met haar pootjes of vachtje vuil van buiten mee naar binnen brengt. En dan die haren.. Gelukkig is ze niet het hele jaar door in de rui.
- Ik heb ook zorgen. Wat als ze ziek wordt, gestolen wordt of doodgaat?
- Ik kan minder makkelijk weg, want wil Josje niet te lang alleen laten. Als ik lang weg ga, regel ik oppas. Dan moet ik haar ook wegbrengen en ophalen en dat vraagt veel denkvermogen en geregel van mij.
Gelukkig wegen de voordelen zwaarder. Het is een kwestie van leren omgaan met de nadelen, maar ook dat hoort bij herstel. Al met al heeft Josje een belangrijke rol gespeeld in mijn weg van overleven naar leven, maar er zijn natuurlijk meer factoren die daaraan hebben bijgedragen, zoals yoga (dit is mijn hele herstelverhaal). Dieren kunnen in ieder geval veel betekenen in een mensenleven. Ik ben blij dat ik dat nu dagelijks ervaar en gun het anderen ook.