We kunnen allemaal wel wat positiviteit gebruiken, toch? Laten we het hebben over vriendschap! Voor mij is vriendschap altijd moeilijk, want ik ga er diep van binnen vanuit dat ik anderen tot last ben. Dat ze liever geen vrienden met mij zijn, en dat ze het zielig vinden om dat hardop te zeggen. Maar dat ze eigenlijk liever niets van mij horen. Laatst kwam ik erachter dat dat iets is wat meer mensen met dwang en angsten ervaren. Ik durf dit niet tegen mijn vriendinnen te zeggen, want stel dat ze het dan bevestigen! Maar… stiekem weet ik dat dat niet zo is. Want door de jaren heen zijn er genoeg momenten van echte vriendschap geweest die bewijzen dat ze mij ook leuk vinden. In deze blog deel ik een aantal van die momenten, voor het goede gevoel, maar ook ter inspiratie. Welke momenten van echte vriendschap ken jij?
Ze kennen mij
Eén van mijn leukste herinneringen is naar de kroeg gaan met vrienden. Niet omdat ik de kroeg nou zo leuk vind, maar wel omdat er standaard iets gebeurde waarvan ik intens kon genieten. Ik kan namelijk niet tegen witte lichtflitsen; ik krijg er tics van. Als de flitsen er zijn stop ik met dansen, doe ik mijn ogen dicht en mijn handen voor mijn ogen. Dat ziet eruit alsof ik huil, maar ik sta gewoon te wachten totdat de flitsen over zijn. Dit resulteerde er regelmatig in dat iemand die mij niet kende mij aansprak en vroeg of het ging. Ze zagen mijn vrienden doordansen en het leek alsof zij niet om mij gaven. In werkelijkheid wisten ze dat er niets was en tikten ze me even aan wanneer de flitsen weg waren zodat ik weer door kon dansen. Ze kenden mij goed en wisten precies wat ze moesten doen.
Zo’n ander soort moment is wanneer een vriendin vraagt hoe het gaat en ik even geen zin heb om erover te praten. Ik weiger dan te zeggen dat het goed gaat, dus vaak zeg ik dan gewoon “k*t”. Ik heb vrienden (veelal die ook Tourette hebben) die feilloos aanvoelen dat ik er niet over wil praten. Ze zeggen dat ze dat rot voor me vinden en laten het dan los. Zo kan ik dus echt mezelf zijn, hoef ik niet te liegen dat het goed gaat, en hoef ik er ook niet over te praten als ik dat niet wil.
Niet meer twijfelen
Vaak genoeg zijn er ook momenten dat ik wel even over dingen wil praten, maar dat ik dat niet zeg. Toen dat laatst gebeurde stopte een vriendin me halverwege een vraag die over haar ging en zei ze “nee, nu gaan we het even over jou hebben”. Dat vind ik zó fijn omdat ik dan geen seconde meer hoef te twijfelen of ik niet teveel over mezelf praat. Die twijfel heb ik namelijk altijd. Diezelfde vriendin heeft ook jarenlang, iedere kans die ze kreeg, tegen mij gezegd dat ik leuk ben. Vanuit het idee dat ze het net zo lang ging zeggen totdat ik het zelf zou geloven.
Soms even die bevestiging hebben is zo fijn. Zo heb ik ook een vriendin die mij met naam benoemd in haar dankwoord van haar boeken. Ik weet dat zij net zo onzeker is over vriendschappen als ik (dit is iets waar ik over twijfel nu ik het typ). We kunnen elkaar soms tijden niet spreken omdat we even vastlopen. Dan denk je al snel dat de vriendschap misschien voorbij is, maar met haar wéét ik dat het niet zo is. En die bevestiging achterin haar boeken is dan heel fijn. Ook dan hoef ik niet meer te twijfelen.
Begrijpen zonder woorden
Dan was er nog een moment, een paar maanden sinds het begin van de lock-down, waarop het echt niet goed ging. Ik had het daarover gehad met een vriendin en een paar dagen laten merkte ik dat ik helemaal door begon te draaien. Stress, somberheid, paniek, alles. Ik appte haar “zijn jullie thuis” en ze reageerde met “ja, kom maar!”. Geen vragen, alleen dat. Even een middagje lekker met haar kinderen spelen en kletsen. Niets wat beter helpt!
Toen ik nog met diezelfde vriendin op de pabo zat, ging het op een gegeven moment helemaal mis. Ik was door mijn wekker geslapen en had een toets gemist. Ik kon alleen maar huilen. Ze kwam bij me zitten en troostte me. Na een tijdje vroeg ze wat ik zou willen op dat moment. En ik zei dat ik een andere vriendin wilde spreken. Die vriendin had ook Tourette en soms moet je gewoon even iemand spreken die het écht begrijpt. Maar dat kan best beledigend overkomen. Alsof deze vriendin niet goed genoeg was. In plaats daarvan zei ze zonder ook maar na te denken dat ze dat begreep. Dat blijf ik heel bijzonder vinden.
De vroege uurtjes op Schiphol
Deze blog wordt wel lang zo! Maar dat is alleen maar goed, volgens mij. En deze kon ik er echt niet uit laten! Want al die keren dat vriendinnen voor mij op Schiphol hebben gestaan… Om me weg te brengen, op te halen, mee weg te brengen of mee te onthalen: ze waren er altijd. Oók héél vroeg in de ochtend! De foto bovenaan deze blog is daar ook van: toen ik voor een langere tijd naar Oeganda ging. Om zeven uur ’s ochtends.
Toen ik terugkwam gaf ik één van die twee vriendinnen een knuffel en maakte mijn slokdarm een geluidje. Dat klinkt heel gek, maar dat is gewoon wat lucht en ik weet niet anders dan dat mijn lichaam dat doet. Dat geluidje was precies hetgeen wat ervoor zorgde dat die vriendin weer écht wist dat ik terug was!
Kan ik nog even doorgaan met deze blog? Jazeker! Maar ik zit nu bijna aan de 1000 woorden, dus het wordt wat lang 😉 Ik ben wel heel benieuwd naar jullie verhalen! Zet je ze onder deze post op Facebook?