Op het moment dat ik deze blog aan het typen ben zit ik in het vliegtuig van Caïro naar Entebbe. Ik had verschillende verwachtingen toen ik het vliegtuig instapte voor deze zes uur durende vlucht: (1) een eigen schermpje, (2) een stoel aan het raam, (3) de extra beenruimte die ik had geboekt en (4) een vieze maaltijd. Toen ik daarnet naar binnen liep zag ik dat ik geen schermpje had, wel een stoel bij het gangpad en geen extra beenruimte. En als klap op de vuurpijl bleek het geluid van de gezamenlijke schermpjes niet te werken!Verwachtingen
Als ik dit van te voren allemaal had geweten, dan had ik het wel jammer gevonden, maar niet meer dan dat. Morgen zit ik namelijk zeven uur in een bus met minder ruimte, zéker geen schermpje en al helemaal geen airco of maaltijd. En dat vind ik geen probleem! Dit betekent eigenlijk dat het probleem niet zozeer bij de werkelijkheid ligt (al geef ik die wel de schuld, uiteraard 😉), maar bij mijn verwachtingen. En gelukkig hebben we controle over verwachtingen!
Dit alles zie ik ook heel vaak terugkomen bij kinderen (en volwassenen) met Tourette, ADHD en/of autisme. Dan zeggen de ouders dat het kind ‘uit het niets’ ontploft en blijkt dat het probleem meer bij de verwachtingen ligt dan bij de werkelijkheid.
Enthousiasme
In ons enthousiasme verwachten wij (Touretters etc.) nogal eens teveel. Had ik gisteren even moeten kijken of mijn stoelkeuze van weken geleden nog actief was? Euh, duidelijk wel. Verwachten kinderen vaak héél veel van een dagje uit of een vakantie? Jazeker! Dat komt dan weer voort uit de versterkte emoties die we hebben: ergens zin in hebben is héél veel zin hebben, ergens enthousiast over zijn is héél enthousiast zijn. En dan wil het nog wel eens fout gaan met de verwachtingen.
Verwachtingsmanagement
Wat je daaraan kan doen? Simpel: verwachtingsmanagement. Dan kom ik weer terug op mijn huidige situatie, en specifiek het vieze eten. Ik eet vegetarisch en als je dat in een vliegtuig bestelt, dan krijg je een veganistische maaltijd. Dat is niet erg, maar concreet betekent dat geen kaas, geen boter, geen saus en vooral géén lekker toetje! Ik vind dat frustrerend maar ik weet dat het zo werkt. Het kost me dan ook helemaal geen moeite om hier mee om te gaan. Ik kijk een keer jaloers naar het toetje van mijn buren en dat is het dan. De eerste keer moest ik alle zeilen bijzetten om niet aan de stewardess te vragen waarom ik in hemelsnaam geen toetje had (dat waren toen profiteroles en als je mij een beetje kent voel je nu mijn pijn 🙊). Tegenwoordig verwacht ik het niet meer, dus vind ik het jammer, maar prima.
Dit kan je met je kind ook doen: bespreek wat hij of zij kan verwachten. Dit geeft niet alleen rust en duidelijkheid, maar zorgt er ook voor dat de verwachtingen van je kind realistisch zijn.
Begrijp je kind
Ik heb in deze blog bewust voorbeelden gebruikt die jij je als volwassene waarschijnlijk wel in kan denken. Ik vind het belangrijk dat je je kind hierin snapt. Het is namelijk heel begrijpelijk om teleurgesteld of boos te zijn wanneer de werkelijkheid niet voldoet aan je verwachtingen. Jij zou ook teleurgesteld zijn als je een vijfsterrenhotel boekt en het tegenvalt. Niet in de laatste plaats omdat je er goed voor hebt betaald. Je kind ‘betaalt’ in energie, tics en pijn, dus verwacht misschien ook wel teveel van een leuke dag, vakantie of schoolactiviteit.
Begrijp je kind, maak verwachtingen realistisch en zorg voor duidelijkheid. Dat voorkomt een heel stel woede-uitbarstingen!