Heb je wel eens salarisonderhandelingen gedaan? Of een uurtarief moeten vaststellen voor jezelf als ZZPer? Je kan alles vragen, maar zal nooit écht weten wat de ander denkt. Je wilt niet teveel vragen, dan krijg je de baan niet of je raak je je klant kwijt. Maar je wilt ook niet te weinig vragen, dan doe je jezelf tekort. Bij salarisonderhandelingen heb je vaak een CAO, of op z’n minst een richtlijn. Bij een uurtarief is dat veel minder, dan hangt het bedrag sterk samen van de kwaliteit van je werk. En dan is er nog je doelgroep! Is het een bedrijf? Of zijn het individuen en hebben ze je hulp nodig, zoals ik hier, bij TicTalk & more? Wat doe je dan…? Wat is jouw hulp waard en moet je rekening houden met wat de ander kan betalen? Hoe bepaal je dat?
Referentiekader
Het eerste wat ik altijd doe is op zoek gaan naar een referentiekader. Inschatten wat ik zelf waard ben vind ik echt onmogelijk, dus ik moet eerst een kader hebben. Toen ik begon met TicTalk & more heb ik opgezocht wat een psycholoog per uur ongeveer vraagt. Dat was toen zo’n €75. Mijn redenering: dan ga ik op de helft zitten, want ik ben geen psycholoog.
Mijn eigen psycholoog vond dat de grootste onzin. Waar ik keek naar wat ik níet was, keek zij naar hoe ik wél kon helpen. Zij vond dat ik, op een andere manier, net zo goed kon helpen als zij. Haar conclusie was dan ook dat ik juist hetzelfde moest vragen als een psycholoog.
Verschillende perspectieven
Het volgende punt was voor mij om te bedenken wat mijn toekomstige cliënten konden betalen. Dat is een ingewikkelde vraag, want Tourette en ADHD gaan de hele samenleving door. De één zal veel meer kunnen betalen dan de ander. Ik wil niet alleen rijkere mensen hulp kunnen bieden, en wat beschouw je dan als ‘rijk’?
Toch maar omlaag dus. Maar dan klopt het niet meer met wat ik (volgens mijn psycholoog) waard ben. En doe ik mezelf dan niet tekort? Welke impact heeft het eigenlijk op ‘de markt’, als ik met even waardevolle hulpverlening minder vraag? Je tarief zegt ook iets over hoe goed je jezelf vindt, en hoe je verhoudt met anderen die vergelijkbaar werk doen. Als ik de helft zou vragen van wat een psycholoog vraagt, zouden mensen waarschijnlijk verwachten dat ik ook maar de helft zoveel kan bieden. En dat heeft weer invloed op wat andere ervaringsdeskundigen kunnen vragen, want ik zeg eigenlijk dat ervaringsdeskundige hulpverlening maar de helft doet van psychologische hulpverlening.
Zo kan ik uren, dagen, járen doorgaan in mijn hoofd. En ik zal nooit echt weten wat de goede keuze was. Ik weet alleen dat ik niet de enige ben die een minderwaardig zelfbeeld heeft, en dan dus maar te weinig vraagt. Hoewel, uiteindelijk heb ik dat laatste niet gedaan. En daar ben ik best trots op. Ik vertrouw op het inschattingsvermogen van mijn voormalig psycholoog en hoop héél erg dat ik niet arrogant en egoïstisch overkom…